چطور می توان دسترسی به Control panel را محدود کرد؟

محدود کردن اعمال تغییرات یکی از مهم ترین عواملی است که می تواند باعث افزایش عمر ویندوز و جلوگیری از تنظیمات نا خواسته توسط دیگران در کامپیوتر باشد.

برای این کار می توانید از Group policy  کمک بگیرید که با استفاده از آن امکان کنترل بخش Control panel به روشهای مختلف و نیز جلوگیری از  ایجاد تنظیمات ناخواسته برای شما فراهم می شود.

برای این کار مراحل زیر را به ترتیب انجام دهید:

گام 1
گزینه RUN را از منوی START انتخاب کنید و عبارت gpedit.msc  را تایپ کنید.

گام 2
در قسمت user cofiguration به Administrative templates بروید و با زدن علامت + کنار آن به گزینه های آن دسترسی پیدا کنید و Control panel را انتخاب کنید.

گام 3
بر روی prohibit access to the control panel دابل کلیک کنید.

گام 4
گزینه Enabled را انتخاب کنید و OK کنید.

با این کارهیچ کدام از کاربران حتی Administrator یا  همان کاربر اصلی قادر به دسترسی به Control panel و ایجاد تغییرات آن  نخواهند بود.

کی لاگرها چه نوع نرم افزارهایی هستند؟

 

حافظه پنهان CPU چگونه کار می کند؟

تاکنون بارها نام حافظه یا Cache را شنیده اید. فرضا می گویند فلان CPU دارای یک مگابایت کش می باشد.  در عین حال در این مجال قصد داریم تا پس از بیان یک مقدمه کلی در این رابطه و برای دوستانی که جدیداً با این مبحث آشنا می شوند، تا حد امکان، نکاتی عمیق تر، فنی تر و تکنیکی تر را در رابطه با این حافظه تشریح نماییم. بخصوص برای دوستانی که مایلند این مبحث و در واقع فناوری را بیشتر و عمیق تر درک کنند و با نحوه عملکرد آن به طور دقیق تری آشنا شوند.

معرفی CPU L2 Cache

حافظه پنهان یک حافظه با سرعت بالاست که در داخل پردازنده قرار گرفته است، تا سرعت دستیابی به داده و دستورات را افزایش دهد. باید در نظر گرفت که یک کامپیوتر کاملا بلااستفاده است، تا زمانیکه شما به پردازنده نگوئید که چه کار انجام دهد. در حقیقت پردازنده، برنامه ها را از حافظه اصلی (RAM) دریافت می کند. اما مشکل حافظه اصلی این است که با قطع جریان برق، محتویات آن از بین می رود. این نوع حافظه، حافظه فرار (RAM) نامیده می شود. بنابراین برنامه و داده باید در رسانه غیر فرار ذخیره شوند (یعنی هنگامی که شما کامپیوتر خود را خاموش می کنید محتویات آن از بین نرود).

رسانه هایی مثل دیسک سخت یا رسانه های نوری مثل CD و DVD.

همچنین هنگامی که شما برای اجرای یک برنامه بر روی آیکن آن در ویندوز کلیک می کنید، برنامه که معمولا بر روی هارددیسک ذخیره شده، به حافظه اصلی آورده می شود. سپس بوسیله مداری که کنترل کننده حافظه اصلی نامیده می شود و در داخل چیپ ست پل شمالی واقع شده، از حافظه اصلی (LOAD) می شود (لازم به ذکر است این مدار در پردازنده های AMD در داخل خود پردازنده واقع شده است)

بنابراین در شکل زیر برای سی پی یو های AMD چیپ ست را حذف کنید.

در نظر داشته باشید، CPU نمی تواند بطور مستقیم داده ها را از دیسک سخت دریافت کند، چون سرعت آنها بسیار پایین است (حتی اگر شما یک دیسک سخت با سرعت بسیار بالا را در نظر بگیرید).

در واقع برای اینکه منظور خود را بتوانیم بیان کنیم، فرض کنید که یک دیسک سخت Sata 300 که سریعترین دیسک سخت فراهم شده برای یک کاربر معمولی است، دارای بالاترین نرخ انتقال اسمی در حدود  300 مگابایت بر ثانیه است و این در حالیست که یک CPU می تواند دستورات را با سرعت داخلی 2GHz و با 64Bit مسیر داده (Data Path) که می تواند داده ها را با سرعت 16GB/s انتقال دهد، در حدود 50 بار از سریعترین دیسک سخت سریعتر است.

در شکل زیر شما می توانید یک دیاگرامی از پردازنده های رایج تک هسته ای را مشاهده نمایید. البته بلوک دیاگرام واقعی، بستگی به CPU دارد و شما می توانید مطالب ما را برای هر مدل بخواهید و سپس به بلوک دیاگرام واقعی آن نگاه کنید.

در شکل بالا نقاط نقطه چین در تصویر فوق، بدنه و ساختار داخلی CPU را نشان می دهد و حافظه RAM در بیرون از CPU واقع شده است؛ بنابراین در خارج از این نقطه چین قرار دارد. همچنین مسیر داده بین حافظه RAM و CPU به طور معمول 64 بیتی است (یا 128 بیتی، در صورتیکه حافظه به صورت دوگانه (Dual) پیکربندی شده باشد).

همه مدارهایی که داخل ناحیه نقطه چین واقع شده اند با کلاک داخلی CPU اجرا می شوند. ضمنا بسته به نوع CPU، قسمت های کمی از نواحی داخلی، حتی می توانند بالاتر از این کلاک اجرا شوند. بنابراین مسیر داده بین قسمت های CPU می تواند عریض تر باشد. یعنی انتقال بیت ها در هر کلاک می تواند بیشتر از 64 یا 128 باشد. برای مثال، مسیر داده بین حافظه پنهان L2 و حافظه پنهان دستوری L1 در CPUهای مدرن، معمولاً 256 بیتی است.

در عین حال مسیر داده بین حافظه پنهان دستوری L1 و واحد دریافت کننده (Fetch)، بسته به مدل CPU متفاوت است. اما غالبا 128 بیتی، متداول می باشد.

اما در هر صورت برای اینکه بیشترین تعداد بیت در هر کلاک مبادله شود، نیازمند انجام سریعترین مبادله نیز می باشد. یعنی نرخ مبادله هم باید بالا باشد. لازم است در اینجا کمی دقیق شویم و به همین خاطر اشاره می کنیم که بطور خلاصه همه سی پی یو های مدرن، دارای سه حافظه پنهان هستند:

L2 که بزرگترین آنها بوده و بین حافظه RAM و حافظه پنهان دستوری قرار دارد و می تواند دستورالعمل و داده را نگهداری کند.

حافظه پنهان دستوری L1 که برای ذخیره دستورالعمل هایی که توسط CPU اجرا شده اند بکار می رود.

حافظه پنهان داده L1 که برای ذخیره داده هایی که دوباره در حافظه RAM نوشته شده اند بکار می رود.

دقت شود که L1 و L2 به معنی سطح 1 و سطح 2 می باشد، که به ترتیب به فاصله آنها از هسته (Core) واحد اجرایی دلالت می کند.

بی تردید ایجاد تأخیر در حد صفر، برای حافظه استاتیک، بزرگترین مسئله است. مخصوصا با CPUهایی که با کلاک بسیار بالایی کار می کنند. از این رو ساختن حافظه های استاتیک با تأخیر در حد صفر، بسیار پر هزینه است.

بنابراین سازندگان از این نوع حافظه، فقط در حافظه پنهان L1 استفاده می کنند و حافظه پنهان L2 از حافظه استاتیک با سرعت برابر با آنچه در حافظه پنهان L1 است، استفاده نمی کند و همین مسئله کمی تأخیر ایجاد می کند. بنابراین به صورت جزئی از حافظه پنهان، L1 کندتر است.

باز هم نظر شما را به شکل بالا جلب می کنیم که در آن مشاهده می کنید که حافظه پنهان دستوری L1، به عنوان حافظه ورودی عمل می کند. در حالیکه حافظه پنهان داده L1، به عنوان حافظه پنهان خروجی عمل می کند. به عبارتی حافظه پنهان دستوری L1 که اغلب کوچکتر از حافظه کش L2 است، در مواقعی که برنامه شروع به تکرار قسمت هایی از خود می کند، به صورت جزئی موثر است. زیرا دستورات لازم، باید به واحد Fetch نزدیکتر باشند.

حافظه پنهان در پردازنده های چند هسته ای

در پردازنده هایی که هسته آنها بیش از یکی است، معماری حافظه پنهان L2، بسیار متنوع است. در پردازنده های Dual Core، هر هسته CPU برای خود حافظه پنهان L2 دارد. بنابراین به صورت یک CPU مستقل است. همچنین در پردازنده های 2 هسته ای اینتل، یک حافظه پنهان L2 وجود دارد که بین 2 هسته به اشتراک گذاشته شده است.

ضمنا در CPUهای Core 2 Duo که 4MB حافظه پنهان L2 دارند، بر خلاف تقسیم ثابت 50% که در CPUهای Dual Core (دو هسته ای) وجود دارد، یک هسته ممکن است از 3.5 مگابایت آن استفاده کند و هسته دیگر 512 کیلوبایت آن را مورد استفاده قرار دهد. از طرف دیگر CPUهای متداول چهار هسته ای مثل: Core 2 Extreme یا و Core 2 Quad، از دو تراشه 2 هسته ای استفاده می کنند و آن بدین معنی است که عمل به اشتراک گذاری بین هسته های 1و2و3و4 اتفاق می افتد. در آینده اینتل قصد دارد CPUهای 4 هسته ای را که از یک تراشه استفاده می کنند، متداول کند. در شکل پایین، مقایسه بین سه حافظه پنهان نشان داده شده است.

لازم به ذکر است، پردازنده های AMD مبتنی بر معماری K10، حافظه پنهان اشتراکی L3 دارند که با دوتای دیگر ترکیب خواهد شد. این در شکل پایین نمایش داده شده است. اندازه این حافظه پنهان بستگی به مدل CPU دارد. و خیلی شبیه به آنچه در اندازه حافظه پنهان L2 اتفاق افتاد، می باشد.

حافظه پنهان چگونه کار می کند؟

واحد Fetch با دریافت کننده، به دنبال دستورالعمل بعدی که قرار است در حافظه پنهان L1 اجرا شود می گردد. اگر آنجا نباشد، به دنبال آن در حافظه نهان L2 می گردد. سپس اگر در آنجا نبود، برای اجرای دستورالعمل بعدی، به حافظه RAM سر خواهد زد. در اصطلاح هنگامی که CPU داده یا دستورالعمل لازم  را از حافظه پنهان دریافت کرد، ما آن را "موفقیت" می نامیم و هنگامی که داده یا دستورالعمل را به طور مستقیم از حافظه اصلی دریافت کند، شکست می نامیم. البته هنگامی که شما کامپیوتر خود را روشن می کنید، حافظه پنهان خالی است، بنابراین دستیابی به حافظه اصلی لازم است، و این فقدان حافظه پنهان، اجتناب ناپذیر است. اما پس از اینکه اولین دستور العمل آورده شد، شروع خود را نشان می دهد.

به عبارتی هنگامی که پردازنده، دستورالعمل را از محل معین حافظه اصلی (Load) کرد، مداری که کنترل کننده حافظه پنهان نامیده می شود، بلوک کوچکی از داده ها را که در محل قبلی داده فعلی که پردازنده بارگذاری کرده است را به حافظه پنهان می آورد. از آنجائیکه برنامه ها همیشه به صورت ترتیبی روند اجرایی دارند، محل بعدی حافظه اصلی که پردازنده آن را درخواست خواهد کرد، شاید آن محلی باشد که بلافاصله قبل از محلی باشد که قبلاً بار شده است. از اینرو کنترل کننده حافظه پنهان، مقداری داده قبل از اولین محل حافظه اصلی را که توسط پردازنده خوانده شده، بار می کند، و داده بعدی شاید در حافظه پنهان باشد. بنابراین پردازنده نیازی ندارد برای دریافت داده ها به بیرون مراجعه کند. چون آن از قبل به داخل حافظه پنهان که در داخل CPU تعبیه شده است، آورده شده است که می تواند آن را با همان میزان کلاک CPU دریافت کند. این مقدار داده، یک خط (Line) نامیده می شود، و آن معمولا 64 بایت طول دارد.

سازمان دهی حافظه پنهان

حافظه پنهان به طور داخلی به خطوطی تقسیم می شود که هر کدام می تواند 16 تا 128 بایت را نگهداری کند که البته به نوع CPU هم بستگی دارد. در اکثر CPUهای امروزی، حافظه پنهان به صورت خطوط 64 بایتی (512 بیت) سازماندهی شده است.

لازم به ذکر است، جزئیات در رابطه با حافظه پنهان بسیار گسترده تر و فنی تر از آن چیزی است که در این فرصت توضیح داده شد، اما از آنجایی که این جزئیات خارج از حوصله بسیاری از خوانندگان است، ما به همین مقدار بسنده می کنیم و امیدواریم همین مقدار نیز درک نسبتا عمیق و روشنی در رابطه با عملکرد حافظه پنهان، انواع آن و سایر مطالب مربوطه در اختیار شما قرار داده باشد.

ترفندی کاربردی برای اشتراک‌گذاری فایلها در ویندوز 10

در اشتراک گذاری به شیوه سنتی شما فایل یا مجموعه‌ای از فایل‌ها را در رایانه خود به اشتراک می‌گذاشتید و دیگر کاربرانی که به هر روش به شبکه‌ شما متصل بودند، می‌توانستند از اطلاعات اشتراک‌گذاری شده‌ شما استفاده کنند. 
 
 در حال حاضر با گسترش استفاده از تلفن‌های‌همراه هوشمند و تبلت‌ها، قابلیت اشتراک‌گذاری در این دستگاه‌ها تعریف جدیدی پیدا کرد. در این دستگاه‌ها هنگامی که از قابلیت Share یا همان اشتراک‌گذاری کمک می‌گیرید، مجموعه‌ای از سرویس‌ها و برنامه‌هایی که روی دستگاه شما نصب شده به ‌نمایش درآمده و به شما این امکان را می‌دهد اطلاعات انتخاب شده را از طریق هریک از این سرویس‌ها یا برنامه‌ها با دیگر کاربران به اشتراک بگذارید. 
 
در ویندوز 8 این نوع قابلیت اشتراک‌گذاری برای رایانه‌ها نیز طراحی شد. به‌این‌ترتیب شما هنگام استفاده از سیستم‌عامل ویندوز نیز می‌توانید فایل‌های خود را انتخاب کنید و از طریق سرویس‌های آنلاین یا برنامه‌هایی که قابلیت اشتراک‌گذاری دارد، آن را با دیگر کاربران مشترک شوید. این قابلیت در ویندوز 8 با استفاده از نوار Charm و کلیک روی گزینه‌ Share امکان‌پذیر بود. 
اشتراک گذاری در ویندوز 10  
ویندوز 10 از داشتن چنین گزینه‌ای بی نصیب مانده است!اما چطور این کار امکان پذیر است؟ 
کار بسیار ساده است کافی است مراحل زیر را به ترتیب دنبال کنید 
 
 گام 1 
انتخاب فایل‌های موردنظر 
در ویندوز 10 برای به اشتراک‌گذاری فایل‌ها ‌باید از ویندوز اکسپلورر کمک بگیرید؛سپس با کلیک روی آیکون Computer یک پنجره ویندوز اکسپلورر را باز کرده و به محل ذخیره‌سازی فایل موردنظر روی هارد‌دیسک بروید. پس از مشاهده فایل موردنظر آن را به حالت انتخاب درآورده و به مرحله بعد بروید. 
 
 نکته:توجه داشته باشید هر فایلی با هر سرویس قابل اشتراک‌گذاری نیست. 

گام 2 
منوی اشتراک‌گذاری 
همان‌طور که گفته شد دسترسی به گزینه‌ Share از نوار Charm امکان‌پذیر نیست. برای دسترسی به این گزینه از تب Share در پنجره‌ ویندوز اکسپلورر کمک بگیرید.با کلیک روی این تب، گزینه‌ Share با آیکون همیشگی آن که شامل سه نقطه روی محیط یک دایره است، به‌نمایش درمی‌آید. 
نکته:توجه داشته باشید باتوجه به نوع یا تعداد فایل‌های انتخابی شما ممکن است گزینه‌ Share غیرفعال باشد و گزینه‌های دیگری همچون zip یا Email و... فعال باشد. به‌عنوان مثال هنگامی که چند فایل را همزمان انتخاب کنید گزینه‌ Email فعال است. 
 
گام 3 
انتخاب ابزار اشتراک‌گذاری 
پس از انتخاب فایل موردنظر و کلیک روی Share،نوار اشتراک‌گذاری برای شما به ‌نمایش درآمده و باتوجه به نوع فایل و ابزارهای موجود در سیستم‌عامل، گزینه‌هایی به‌عنوان کانال اشتراک‌گذاری در اختیار شما قرار می‌گیرد.با انتخاب هریک از گزینه‌های موردنظر و ادامه مراحل می‌توانید براحتی اطلاعات موردنظرتان را با دیگر کاربران به اشتراک بگذارید. 
 
تنظیمات اشتراک‌گذاری 
چنانچه قصد دارید فهرست گزینه‌های در دسترس برای اشتراک‌گذاری را مدیریت کرده یا در آنها تغییراتی اعمال کنید ‌باید به منوی Settings در سیستم‌عامل بروید و پس از مراجعه به بخش System،گزینه‌ Share را انتخاب کرده و در ادامه تغییرات موردنظرتان را اعمال کنید. 
 
نکته:در ویندوز 8 شما می‌توانستید از هر بخش از ویندوز به نوار Charm دسترسی یافته و با کلیک روی Share اطلاعات موردنظر را به اشتراک بگذارید. با وجود تغییر در این قابلیت و دسترسی به این گزینه از پنجره‌ ویندوز اکسپلورر،امکاناتی مانند اشتراک‌گذاری یک سایت از مرورگر امکان‌پذیر نیست. 

QR Code چیست؟

QR Code دربردارندهٔ چیدمانی از نقطه‌های مربع‌شکل  سیاه‌رنگ (با نام ماژول) بر روی زمینهٔ سفید است.دادهٔ نهفته می‌تواند نوشته،نشانی وب، پیامک، شماره تلفن، اطلاعات کارت ویزیت یا دادهٔ دیگری باشد.

این رمز توسط یکی از شرکتهای زیرمجموعه صنایع خودروسازی تویوتا ژاپن اختراع و مورد استفاده قرار گرفت. نیاز به توعی رمز که درونمایه آن با شتاب زیاد رمزگشایی شود،انگیزه اصلی این شرکت برای سرمایه گذاری در تحقیق و اختراع و توسعه این نوع رمز بوده است. 

در حال حاضر استفاده از این نوع رمز در ژاپن بسیار فراگیر است و بیشترین کاربرد را میان رمزهای میله ای دوبُعدی دارد.پس از آنکه کشورهای انگلیسی زبان از سال 1997 شروع به استفاده از این نوع رمز کردند نام "QR" کوتاه شده "Quick Response" یه معنی (پاسخ سریع) را برای آن انتخاب نمودند و به همین نام در سازمانهای بین المللی آنرا به ثبت رساندند.

QR با وجودی که برای بار نخست به منظور ردیابی قطعات در صنایع تولید خودرو مورد استفاده واقع شد، در حال حاضر در زمینه‌های بسیار بیشتری استفاده می‌شود که شامل کاربردهای ردیابی تجاری و کاربردهای راحت سازی در تلفن همراه کاربران می باشد.

QR آدرسهایی را که در نشریات، آهنگ‌ها، اتوبوس‌ها، کارت تبلیغات، یا هر چیزی که کاربران نیاز به دانستن اطلاعات در مورد آن داشتند کد می‌کند.کاربرانی که به تلفن دوربین‌دار دارای برنامه کامپیوتری خواننده (reader) صحیح باشند می‌تواند تصویر کد QR را برداشت می‌کند و باعث می‌شود که مرورگر تلفن اجرا شده و به URL مورد نظر منتقل شویم. 

ارتباط دادن بین اشیاء دنیای فیزیکی با hardlink یا فرامتن دنیای فیزیکی شناخته می‌شود. سیستم تلفن همراه گوگل به نام اندروید بر روی برخی مدل‌هایش با استفاده از بارکد خوان (ZXing) داخلی خود استفاده از QR را پشتیبانی می‌کند و همچنین مرورگر آن تغییر مسیر Uniform Resource Identifierیا به اختصار (URI) را  پشتیبانی می‌کند که به کدهای QR اجازه می‌دهد متادیتا را به برنامه‌های موجود بر روی گوشی بفرستد. سیستم‌عامل سیمبیان شرکت نوکیا به بارکدخوان مجهز شده است، که آنرا قادر می‌سازد کدهای QR را بخواند.

مجوز

استفاده از کد QR از نقطه نظر مجوز آزاد و مجانی است. کد QR به طور شفاف به صورت استاندارد ISO تعریف و منتشر شده است،همچنین Denso Wave حق امتیاز کد QR را در اختیار گرفته است.

ظرفیت

عناصر اصلی نشانه، مربع‌هایی با تعداد حداقل ۲۱ × ۲۱ و حداکثر ۱۷۷ × ۱۷۷ در نشانه اصلی هستند. قسمت حاشیه‌ای (منطقه سکوت) باید حداقل دارای عرضی برابر با ۴ برابر عناصر کوچک نشانه باشند. اطلاعات بیشتر را می‌توان با در اختیار گرفتن تا ۱۶ نشانه ذخیره کرد.

ظرفیت داده کد QR 

عددی خالص حداکثر ۷٬۰۸۹ کاراکتر

الفبا رقمی حداکثر ۴٬۲۹۶ کاراکتر

دودویی (۸ بیتی) حداکثر ۲٬۹۵۳ بایت

Kanji/Kana حداکثر ۱٬۸۱۷ کاراکتر

ظرفیت تصحیح خطا

سطح  L ۷٪ از کلمات کد شده قابل بازیافت هستند

سطح  M ۱۵٪ از کلمات کد شده قابل بازیافت هستند

سطح  Q ۲۵٪ از کلمات کد شده قابل بازیافت هستند

سطح  H  ۳۰٪ از کلمات کد شده قابل بازیافت هستند

گفتنی است،کدهای QR از تصحیح خطای Reed–Solomon استفاده می‌کنند. 

تغییرات

کد QR میکرو یک نسخه شبیه کد QR استاندارد است اما برای کاربردهایی که قابلیتی کمتر از بارکد خوان‌های دستی معمولی دارد. همچنین کد QR میکرو متفاوت زیادی وجود دارد. بهترین این کدها قابلیت نگهداری ۳۵ کاراکتر را دارد.

Design QR  یک کد QR است که بهینه‌سازی شده به صورتی که یک تصویر و یا لوگو را ذخیره کند به طوری که روال تبدیل کد را سرعت ببخشد.